Blazen krolewski Zevaco M

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bądzmy sprawiedliwi.Franciszek I był przekonany, że miłość już w nim umarła,ustępując miejsca uczuciu rodzicielskiemu.Tak sądził, lecz jego nienawiść do Manfreda,wzrastająca z każdą chwilą, świadczyła o tym, że jest w błędzie.W chwili gdy poprzysiągłsobie ukarać Manfreda jako zuchwałego włóczęgę, buntownika, nienawidził go bez wątpieniaprzede wszystkim dlatego, że był kochany przez tę, którą on kochał.Franciszek I był typem cywilizowanego żołdaka.Pod powłoką kultury, zamiłowania dopoezji i innych sztuk pięknych, w gruncie rzeczy był żołnierzem.Uczyniono zeń tenora lu-bującego się w przygodach miłosnych.A tymczasem był przede wszystkim tym, który zabija.Jak wszyscy żołdacy z owej epoki, kwestię kobiecą traktował bardzo prosto.Jakaś kobietapodobała mu się, więc ją brał.Przestała mu się podobać, odtrącał ją.Jeśli widział pomiędzysobą a upragnioną kobietą jakąś przeszkodę, przeszkodę tę usuwał.Kobieta była dla niegojedynie zabawką, z którą się wcale nie liczył.70Dekorował się jedynie w zamiłowanie do sztuk pięknych i do poezji, a to dlatego, że taksztuka, jak i poezja budziły w nim uczucie pewnego zabobonnego szacunku.Genialne umysłyludzi jego epoki zdumiewały go, toteż chciał zdobyć ich uznanie.Prawie wszyscy wielcywojownicy byli do niego podobni.Fryderyk Wielki.w starożytności Aleksander.Wszyscyoni starali się zdobyć miejsce w szeregach myślicieli, zdawali się wstydzić swego powołania:morderców ludzi.Jedynie Napoleon spośród owych krwawych geniuszy nie usiłował tłuma-czyć się przed światem ze swych krwiożerczych instynktów.Afiszował się pogardą dowszystkiego, co nie miało związku z ludzkimi jatkami.A więc zamiłowanie do sztuki i do literatury było we Franciszku I jedynie pozorne, przy-słaniało jego prawdziwe myśli.A myśli te kierowały się na bitwy; nie na wojny, nie na kunsztstrategiczny, lecz zwykłe bitwy, proste bójki, na przyjemności obsypywania kogoś razami.Wgruncie rzeczy było to uczucie i instynkt myśliwego z epoki jaskiniowej.Wahał się ciągle pomiędzy przyjemnością dorównania Maratowi i Rabelais'mu.Instynktzabijania kazał mu stronić od wszystkiego, co pisze i myśli.Stąd owe dziwne przeciwieństwa, o których mówi historia.Czymże była Hiletka w oczach tego zwycięzcy spod Marignan?Małą dziewczynką, zabawką.Obudziła w nim namiętność, która wzrastała, podsycana jej oporem.Usiłował wmówić wsiebie, że żyło w nim uczucie rodzicielskie.Być może, że sam wierzył w to, niezdolny doczytania swej duszy.Toteż, gdy mu się zdawało, że znalazł wyjście z zawiłej sytuacji, nie przypuszczał aniprzez chwilę, że popełnia czyn potworny, tak samo jak nie przypuszczał, że go popełnia, za-wiadamiając Ferrona o zdradzie żony i doręczając mu nawet osobiście klucz od domu, w któ-rym to się działo.Gdy nastał ranek, przywołał trzech oddanych sobie przyjaciół.D'Ess�, Sansac i La Ch�-taigneraie, jeszcze niezupełnie wyleczeni ze swym ran, spędzili noc w Luwrze, jak wielu in-nych dworzan, chcąc bronić króla na wypadek, gdyby banda włóczęgów zechciała urządzićpowtórny napad.Przywitali się z królem, siedzącym w wielkim fotelu przy kominie i pogrążonym w zadu-mie.Nagle król rzucił pytanie: La Ch�taigneraie, jak ci się podoba księżna de Fontainebleau?Trzej dworacy spojrzeli po sobie niepewni. Sire odpowiedział zapytany uważam, że księżniczka de Fontainebleau jest bardzopiękna. Bardzo piękna! rzekł król potakując skinieniem głowy. To prawda.A ty, Sansac? Ja, najjaśniejszy panie, znajduję, że jest zachwycająca. Zachwycająca, to prawda.A ty d'Ess�? Sire, jestem oślepiony jej urodą. Bardzo dobrze, wszyscy więc zgadzacie się z tym, że księżna jest piękna i godna miłości?Tym razem dworacy spojrzeli po sobie z niepokojem.A może pośpieszyli się zbytnio z za-chwytem? A może należało powiedzieć, że Hiletka jest niedostatecznie piękna? Najważniej-sze było domyślić się, jakiego zdania był król.Ten szczęśliwie wyprowadził ich z zakłopotania: Słowa wasze dowodzą, że umiecie patrzeć.A teraz posłuchajcie mnie uważnie: nadajęksiężniczce mą posiadłość Fontainebleau imam zamiar wydać ją jak najprędzej za mąż.Niepokój dworaków zamienił się w zdumienie: A więc nowo kreowana księżna nie byłakochanką królewską? Albo może miał jej już dosyć? Co się stało? Szukałem rzekł Franciszek I podnosząc się z miejsca dla niej męża.I nie widzę ni-kogo odpowiedniejszego nad jednego z waszej trójki.71 Sire! zawołali zachwyceni dworacy. Tak, tak! Mężem tym będzie jeden z was trzech: lecz który? Nie wiem jeszcze.Trzebażeby ten, którego wybiorę zasłużył na ten wybór. Sire! Jesteśmy gotowi uczynić wszystko, aby.Król milczał przez chwilę, potem tonem obojętnym oświadczył: Księżna de Fontainebleau poślubi tego z was, który schwyta włóczęgę zwanego Manfre-dem!Oto co umyślił Franciszek I: Odda Hiletkę temu, który pochwyci i wyda w ręce sprawie-dliwości kochanego przez nią człowieka.Trzej dworacy złożyli głęboki ukłon, szepcząc wyrazy wdzięczności.Król przerwał: Panowie, powiedziałem i nie cofam mych słów.Ten spośród was, który przywiedzie mitego zuchwalca, zostanie małżonkiem księżniczki. Sire! Kiedy mamy przystąpić do dzieła? Natychmiast! odpowiedział król.Tegoż samego dnia o wieczornej porze trzej przyjaciele siedzieli przy stole w oberży de laDevini�re, poprzednio zwanej oberżą Pod Jeżozwierzem , a którą przechrzcił sam Rabelaisodwiedzający ją często.Oberża ta, położona w samym sercu Paryża, to znaczy przy wylocie ulicy św.Dionizego,była utrzymywana przez małżonków Gregoire.On, z dolegliwościami wątroby, otyły, urzę-dował zawsze przy ognisku, nad którym piekło się przeróżne ptactwo.Był to dzielny czło-wiek albo przynajmniej taki, którego zawsze nazywano dzielnym człowiekiem.Zajmował sięsprzedażą wina po możliwie najwyższej cenie i, nie wtrącając się do żadnych spraw tegoświata, dbał jedynie o powiększenie swych oszczędności.Ona była typem wygadanej bystro-okiej kumoszki.Mistrz Rabelais, wielki znawca, przezwał ją soczystą i tłuściutką przepiór-ką z dziobkiem nadstawionym do pocałunku.Pani Gregoire była zachwycająco pulchna,jednakże nie nadmiernie, i miała wszędzie dołki: na policzkach, na podbródku i na białych,zawsze obnażonych łokciach.To ją właśnie mistrz Rabelais skłonił do zmiany szyldu oberży,gdyż chcąc mu się przypodobać i zasłużyć na miano boskiej nie mogła mu niczego odmó-wić.Oberża de la Devini�re była tłumnie odwiedzana przez Paryżan; był tam pewien gatunekwina andegaweńskiego, wprowadzonego w modę przez tegoż Rabelais'go, i smaczna kuchnia.Małżeństwo Gregoire miało jedną jedyną pociechę, którą obdarzył je chyba sam diabeł.Wypędek ten, liczący podówczas mniej więcej lat piętnaście, chociaż wyglądał zaledwie nadwanaście, był chudy i wątły, zle ubrany, lecz chytry i zwinny jak małpa.Miał na imię Lan-dry, a bywalcy oberży dodali jeszcze do tego imienia dodatkową nazwę, mając na myśli jegomały wzrost: Landry-Knot.Otóż owego wieczoru trzej przyjaciele zasiedli przy stole w oberży de la Devini�re.Przednimi stała butelka andegaweńskiego wina.Sala ogólna, wielka, piękna, przybrana w naczynia miedziane, porozstawiane na półkach,mieściła dużo pięknie wywoskowanych stołów i jeszcze więcej rzezbionych taboretów.Byłotam również sporo mniejszych salek dla gości pragnących upijać się bardziej kameralnie: na-zywano je separatkami.W jednej z takich separatek trzej nierozłączni przyjaciele zasiedliprzy winie, po skończonej służbie w Luwrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony